Naarderstraat 40 – Goed toeven sinds 1965

De naam Nick Vollebregt’s Jazz- en eetcafé is een eerbetoon aan Nederlands jazzmusicus Nick Vollebregt. Na zijn muzikale carrière runde Nick met z’n vrouw aan de Naarderstraat in Laren Eetcafé Astoria, dat zich van lieverlee ontwikkelde tot het officieuze clubhuis van Jazz-minnend Nederland. Grootheden als Rita Reys, Willem Duijs, Pim Jacobs, Meta de Vries en de SkyMasters waren er kind aan huis. Internationale bekendheid kreeg de zaak toen de Tros besloot haar live radioshow Sesjun vanuit de zaak uit te gaan zenden, waardoor een keur aan internationale topmuzikanten Laren aandeed. Nick heeft het helaas niet meer in volle glorie mee kunnen maken en overleed in 1977.  Dochter Nancy en haar man Ben namen de zaak  over en veranderden de naam van Astoria in Nick Vollebregt.

De muren hangen vol met iconen en kunnen de mooiste verhalen vertellen.

Wij zijn schatplichtig aan deze legendes en voelen ons bevoorrecht in deze setting te mogen werken.

Mooie verhalen 

“Toots poetst”

Veel Jazzliefhebbers die een kopje koffie hebben gedronken bij Nick realiseren het zich niet maar misschien, heel misschien is hun kopje wel gepoetst door de grote Toots Thielemans. Want als Toots zich in alle rust wilde voorbereiden op z’n optreden zocht hij een plekje in de keuken. Dan ging hij naast de koffiemachine zitten, pakte een doek en begon de gewassen kopjes droog te poetsen. Terwijl hij dat deed neuriede hij zachtjes, waardoor de koks misschien wel het mooiste concert van de avond kregen.

“The pen is mightier than the tap”

Nick Vollebregt’s bar werd ook wel de Klaaghut van de Muzikanten genoemd. Tot in de kleine uurtjes zaten ze daar te praten, tot het zo laat werd dat het zelfs Ben te veel werd. Hij ging dan eerst opzichtig de bar stofzuigen en als z’n gasten de hint nog niet hadden begrepen draaide hij de hevel uit de tapkraan en ging naar bed. “Trekken jullie de deur maar achter je dicht”. Hij begreep er vervolgens niks van hoe hij dan toch ’s ochtends een leeg fust onder de bar tegenkwam. Het heeft jaren geduurd voordat SkyMasters trompettist Jan Oosthof opbiechtte hoe het echt zat. Een Bic-pen op de plek waar de hevel zat en de bar was, als Ben sliep, van Jan.

“Who wants to know”

Net zoals Toots had ook de bekende Amerikaanse meervoudig Grammy winnaar Chuck Mangione iets met schoonmaken bij Nick. Op een drukke avond, na een optreden, kwam een vervelende kerel aan de bar vragen of Chuck er ook was. De man die glazen staat te spoelen vraagt in het Engels “Who wants to know?”. “Just tell him it’s an old friend!”, bitst de man terug naar de glazenspoeler. De glazenspoeler haalt z’n schouders op en gaat gewoon door met spoelen. De kerel draait zich om en loopt geïrriteerd weg. Niet wetende dat hij de grote Chuck Mangione, al was het maar heel kort, daadwerkelijk even ontmoet had.

“Kenny’s Drumsticks”

De appel valt niet ver van de boom en dat is misschien de reden dat Nick’s kleinzoon Sander,  nu de chef van de keuken, zo verdienstelijk kan drummen. Maar het is niet de enige reden. Want op een dag toen Sander nog een klein Sandertje was en boven op z’n kamer aan het oefenen was op z’n drumstel, zat beneden aan de bar drumlegende Kenny Washington. “Damn, he’s making the same mistake over and over again!”, en voordat we het wisten sprong hij van z’n kruk en rende de trap op naar boven. Wat volgde was een van vele drum-clinics die Sander kreeg van de meester zelf. En als dank heeft de chef onze overheerlijke drumsticks naar hem vernoemd..

“Jongens, Chet komt niet…”

Misschien was het de Goden verzoeken maar op uitgerekend vrijdag de dertiende mei 1988 stond er een optreden van de beroemde Chet Baker op het programma bij Nick Vollebregt’s. Maar in plaats van de genie in levende lijve stond er die avond een geluidsband op.  De Nacht van de 12de op de 13de werd de grote Chet Baker dood aangetroffen op de stoep onder kamer 210 van Hotel Prins Hendrik in Amsterdam..